Namaz Kötülüklerden Alıkoyar

Evliyânın büyüklerinden Fudayl bin İyad hazretleri, önceleri Merv ve Ebyurd şehirleri arasında eşkıyâlık yapardı. Sahranın tenha bir yerinde çadırını kurar, eşkıya reisi olduğu için kendisi içerde otururdu.

Arkadaşları yoldan geçen kervanları soyarlar, ele geçirdikleri malların hepsini getirip, Fudayl bin İyâd’a teslim ederlerdi. O da getirilen malları arkadaşlarına taksim ederdi.

Hayret edilecek bir husus ki, eşkıyâlık yaptığı halde, namaza çok önem verirdi. Kendisi namazını hiç terk etmediği gibi, namaz kılmayan hizmetçilerini de yanından kovardı.

Bir gün büyük bir kervan geldi. Fudayl bin İyad’ın arkadaşları kervanı fark edince yolunu kesmek üzere hazırlanmağa başladılar.

Kervan içinde bulunan zengin birisi, eşkıyaları fark etti ve “Altınlarımı öyle bir yere saklayayım ki, eşkıyâlar eşyalarımızı alırsa hiç olmazsa geriye bunlar kalsın.” düşüncesiyle kervandan ayrılıp uygun bir yer aramaya başladı.

Bir çadır gördü, hemen oraya koştu. Orada, sırdında abası, başında külâhı olan birisinin, hem de ta’dili erkân üzere, şartlarına uygun olarak, çok düzgün bir şekilde namaz kıldığını gördü… Sevindi kendi kendine:

“Namaz kıldığına göre güvenilir biridir. Altınları buna gönül rahatlığı ile emanet olarak bırakabilirim.” dedi. Selâm vermesini bekledi. Sonra:

“Bir miktar altınım var, size emanet etmek istiyorum,” dedi.

Fudayl bin İyâd, çadırın bir köşesini işaret edip:

“Oraya bırak!” dedi.

Gelen kimse altınları bırakıp kervanın yanına dönünce, eşkıyaların ve kervandaki eşyaları alıp götürdüklerini gördü. Biraz sonra kervan hareket edecekti. Hareketten önce koşup emanet bıraktığı, altınları almak için çadıra vardı. Baktı ki, biraz önce kervanı soyan eşkıyalar kervandan aldıkları malları, altınları emanet olarak bıraktığı kimsenin önüne koymuşlar. O da bunları taksim ediyor. Adam şaşırdı ve:

“Demek altınları eşkıyâların reisine vermişim,” deyip üzüntü ile geri dönmek istedi. Bu arada Fudayl seslendi:

“Niçin gelmiştin, niçin dönüp gidiyorsun?”

“Emânet bıraktığım altınları almak için gelmiştim. Fakat, yanlış iş yapmışım…”

Fudayl:

“Hayır, yanlış yere bırakmadınız… Altınlarını, bıraktığın yerden al, biz emanete hıyanet etmeyiz.”

Adam şaşkınlık ve sevinç içinde, altınları koyduğu yerden alıp kervana koştu. Fudyal’ın adamları:

“Biz hiç para bulamadık, sen ise bunları geri veriyorsun,” dediler.

Fudayl bin İyad dedi ki:

“O bana hüsn-ü zan etti. Altınları emanet etti. Ben o kimsenin, benim hakkımdaki iyi niyetini doğru çıkardım. Ola ki, Allahü teâlâ da benim kendisi hakkındaki hüsn-ü zannımı doğru çıkarır,” dedi.

Altınlarını emanet olarak bıraktığı kimse çadırdan uzaklaşırken, Ankebût sûresinin “Elbette namaz, insanı çirkin ve dinin yasak ettiği şeylerden alıkoyar.” mealindeki âyet-i kerîmesini ve “Namaz kötülükler için keffarettir. Günahlardan men eder. Bedendeki hastalıkları giderir.” hadîs-i şerîfini hatırladı. Sonra, Fudayl bin İyad hakkında şöyle düşündü:

“İnşaallah kıldığı bu namaz onu kötülüklerden uzaklaştırır.” Ayrıca hidâyete kavuşması için hayır duâ etti.

Az zaman sonra da, Fudayl bin İyad’a tevbe etmek nasip oldu. Adamları ile beraber tevbe etti. Aldığı malları fazlasıyla sahiplerine geri verdi. Herkes ile helalleşti. Samimi tevbesi onu Allahın sevgili kulları arasına soktu. Daha sonra birçok kerametleri görüldü…