Bir Görme Engelli Çocuğun Hasreti

İşitiyorum, Güneş pek güzel, çay kenarında suyun üzerine doğru sarkan çiçeklerin manzarası pek latifmiş… Ve nazik öten kuşların, havai böceklerin, uçuşu da görülecek şeylerdenmiş.
İşitiyorum ki, geceleri gökyüzünde gizli ışıklar görünürmüş. Dalgaları gözyaşları gibi hazin olan deniz içinde dahi, beyaz yelkenli gemiler akıp gidermiş.
İşitiyorum ki, çiçeklerin renkleri pek latifmiş. Dereler, dağlar, çayırlar, sular, ormanlar ve hususiyle fecir zamanları o kadar güzel, o kadar şirinmişler ki, bu kadar azamet ve ihtişama karşı insan, Rabbine secdeler edermiş.

Fakat ben, ne o gürültüsünü işitmekte olduğum denizi, ne o rengin çiçekleri, ne gökyüzünü, ne güneşi, ne o güzel meyveleri, ne kuşları, ne aydınlığı göremediğimden dolayı üzgün değilim.

Hayır, Allah’ım, hayır! Şu fani alemin güzelliklerinden hiçbirini arzu etmem. Ancak! Anacığımı göreydim…!