İman Eden Bestekar

Prof.Dr. Muhammed Hamidullah

1961 yılında İlahiyat Fakültelerinde Tefsir ve Fıkıh dersleri veren Pakistan’lı ve uzun süre Paris’te bulunan Prof.Dr. Muhammed Hamidullah anlatıyor: İstanbul’da iken, bana Avrupalı bir müzik profesörü, Prof. Abdullah Gibert, geldi: “Kur’an’ı tetkik ediyorum” dedi. “Kur’an şiir değildir ama onda öyle bir musiki var ki, insanı hayrete düşürüyor. Şiirde bir kelimenin yerini değiştirsen, vezin bozulur, musiki ve ahengin kaybolduğu derhal anlaşılır. Ama nesirden bir harf, birkaç kelime kaldırsan ahenk bozulmaz. Çünkü ölçü yoktur. Kur’an şiir olmamakla beraber ondan bir harf kaldırsan derhal kendine has musikinin aksadığı görülüyor. Bu beşer sözünde olamaz. Beşer sözünde böyle istisnasız tam bir ahenk bulunamaz. Bunun için Müslüman oldum. Yoksa ben Arapça bilmem. Kur’an’ın manasını da anlamam. Nihayet Kur’an’daki musikinin, Kur’an’ın bir mucizesi olduğuna delalet ettiği için Müslüman olmuştum. Halbuki Amener-Rasulü’de ‘Lâtüâhizna’ kelimesinde bu ahenk bozuluyor; musiki kalmıyor. Bir kelimede dahi bu ahengin bozulması onun mucizeliğini kaldırır. İmanım sarsıldı.” “Oku bakalım nasıl bozuluyor?” dedim. Okudu ama ‘Latuuâhizna’ diye okuyor, vav harfini uzatma harfi gibi alıp ta harfini uzatıyordu. Ona dedim ki: “Sen yanlış okuyorsun. Oradaki vav harfi, hemzenin yazılması için konmuştur. Uzatma harfi değildir. Onu dikkate alma ve ta harfini uzatmadan oku: Lâtüâhizna.” “O halde tamam, musiki mükemmeldir” dedi ve gitti. Geçenlerde bana bir mektup yazmış: “Teşekkür ederim, imanımı tazeledin” diyor.

 .

Kaynak: Zafer Derg., Eylül 1988, sayı: 141, s. 10.